مکدرات

یا ، یا ، ، یا ، ^{، _،}

، ،

،
																				
،
																				
،
																				
،
																					،
																						،
																							

																							

																						
																					
																				

																			

خاستگاری کانسپت عجیبیست. باید بنشینی برای یک آدم هفت پشت غریبه، در اولین دیدارها عمیق‌ترین بخش‌های وجودت را بشکافی و بگذاری همه چیز را ببیند. نه می‌توانی دروغ بگویی نه می‌توانی پنهان کنی. حتما حق دارد بداند تو چطور آدمی‌هستی. حتما نیاز دارد بداند. از تمام تجربیات قبلی که بگذرم، دیشب مجبور شدم یه یک آدم هفت پشت غریبه در دیدار اول اعتراف کنم شوق زندگی ندارم. این یکی از همان چیزهاییست که صدسال سیاه نمی‌خواستم به زبان بیاورم. نه می‌خواستم خودم باور کنم نه می‌خواستم اجازه دهم کسی بداند. دیشب فهمیدم از اولین گفتگوی آکوارد ازدواجی‌ام تا امروز، در زندگی کردن صد پله پسرفت داشتم.

یادآوری چیز‌ها اساسا برایم دشوار است چون همیشه درحال گذشتن و فراموش کردنم. اما گمان می‌کنم اولین بار که با این سوال مواجه شدم، توانستم پاسخ بدهم. یادم نیست چه گفتم اما مطمئنم کار به جایی نرسید که اعتراف کنم شوق زندگی ندارم . پسرک هفت پشت غریبه‌ی شب گذشته وقتی پرسید آینده را چطور می‌بینی، هیچ نمی‌دیدم. به قرآن که هیچ! سعی کردم توپ را در زمین خودش بیندازم. گفتم سوالتان خیلی کلی و عجیب است. و واقعا بود. گفتم خودتان پاسخ دهید تا بدانم مقصودتان از آینده در چه حوزه‌ای است. پاسخش را اینطور آغاز کرد: من خیلی شوق زندگیدارم. برای صد سال آینده هم میدانم می‌خواهم چکار کنم .

ادامه‌ی حرفش را خیلی گنگ و در‌هاله‌‌ای از ابهام می‌فهمیدم. مغزم در همان جمله‌ی اول مانده بود. انگار همان لحظه یک دست پرقدرتی سرم را زیر آب برده بود. صداها را گنگ می‌شنیدم. حرف‌ها را نمی‌فهمیدم. تمرکزی نداشتم. داشتم دست و پا میزدم سرم را از زیر آب بالا بیاورم، حرفش را گوش کنم، مطابق حرف خودش یک چیز سر هم کنم و تحویلش بدهم. نمی‌شد. نمی‌توانستم. یک چیزهای مبهمی‌میگفت از زندگی کاری و اقتصادی‌اش. از اینکه زندگی آرام و بی‌حاشیه‌ای می‌خواهد. از اینکه دوست دارد به جایگاه مدیریت در مجموعه‌ای که کارمند است برسد. می‌خواهد از متوسط سطح اقتصادی زندگی پدر و مادرش بالاتر باشد. می‌خواهد بعد از ارشد، دکتری بگیرد و ایده‌اش را درمورد تاثیر فلان میکروچیت در فلان قطعه‌ی فلان چیز اثبات کند. خب. تا اینجا دستم آمد که باید یک چیزهایی درمورد درس، کار، پول و آرامش زندگی سرهم کنم. همینطور که دنبال یک رویای دروغین در آینده‌ام میگشتم، جمله‌اش تمام شد.

انگار نوبت من بود بگویم آینده‌ را چطور می‌بینم.‌‌‌ای وای. من آینده را چطور میبینم؟ چند لحظه چشمم را بستم به خیال اینکه فقط یک لحظه و فقط یک تصویر از آینده ببینم و قبل و بعدش را یکجور ببافم. «بافتن برای تو کاری ندارد لعنتی! همه‌ی سالهای تحصیلت را بافتی که نمره بگیری.» ولی می‌دانی؟ باید یک ایده‌ی کوچک در محور همه‌ی بافتن‌ها وجود داشته باشد. یک چیزی آن وسط باشد که من قبل و بعدش را بسازم! چشمم را بستم اما هیچ چیز ندیدم. چشمم را بستم اما پشت پلکم هیچ نبود. حتی تاریکی. زمان می‌رفت و من در سکوت بودم. پسرک هفت پشت غریبه هم منتظر. خاستگاری به خودی خود گه ترین مراسم آکوارد دنیا هست. نباید این سکوت آزاردهنده را ادامه میدادم. «جواب سوالتان در همان جمله‌ی اول خودتان است. من شوق زندگی ندارم. آینده را نمی‌بینم. زندگی می‌کنم چون زنده‌ام.» و در دلم اضافه کردم «کاش نبودم.»

خیر سرم میخواستم آن لحظه‌ی آکوارد را به پایان برسانم. حالا انگار او بود که سرش زیر آب رفته است. بنده خدا دست و پا می‌زد یک چیزی بگوید. حرفی نمانده بود. مشخصا متاثر شده بود. و شاید متاسف. من هم متاسف بودم. متاسف بودم و متاسف هستم. از اینکه آدم‌ها را در این موقعیت قرار می‌دهم بیزارم. از اینکه من را در این موقعیت قرار می‌دهند بیزارم. بنده خدا صدایش از ته چاه درآمد که «سختتان نیست؟» گفتم «نه. بنظرم هر دو جواب همه‌ی سوالاتمان را گرفتیم.» و خندیدم. بعد کمی‌زدم به در مسخره بازی و چرت و پرت کنم. خندیدم و خنداندمش. شاید این تلاشم برای خندادنش در مراسم خاستگاری فول بود اما من دیگر خودم را در آن جایگاه نمی‌دیدم که باید سنگین و رنگین باشم. خودم سرش را زیر آب کرده بودم خودم هم نجاتش می‌دادم. همین که خندید خیالم راحت شد و کم کم بحث را به پایان کشاندم.

رفتند و سخت‌ترین قسمت ماجرا شروع شد. حالا باید برای خانواده توضیح بدهم. دیگر هفت پشت غریبه‌ها رفته بودند پس اجازه داشتم فروبپاشم. گفتم «من در تمام کردم هر 24 ساعت زندگی خودم مانده‌ام. این مسخره بازی را تمام کنید.» اصلا می‌فهمید آدم برای پدر و مادرش بگوید « شوق زندگی ندارم» یعنی چه؟ حاضر بودم در کوچه و خیابان به مردم بگویم شوق زندگی ندارم اما سر این زن و مرد نازنین را زیر آب نبرم:) هیچ ایده‌ای ندارید گاهی پدرم چقدر با امید نگاهم می‌کند. نمی‌خواستم امیدش را نابود کنم. گفتم متوجه هستم که چقدر نگران آینده‌ام هستید، اگر زندگی خودم بود برای رفع نگرانی شما می‌انداختمش جلوی سگ. ولی ازدواج، یک زندگی مشترک است. نمی‌توانم زندگی پسر مردم را بیاندازم جلوی سگ تا شما را خوشحال کنم. چراغ امیدی که گفتم در چشمان پدرم میبینم، در لحظه خاموش شد. از دیشب فکر می‌کنم باید یکجوری از جلوی چشم این عزیزترین آدم‌های زندگی‌ام بروم کنار. این کار را می‌کنم. این خط و این نشان.

دلم تنگ شده. هم برای خودت هم برای حسی که داشتم. ریحانه و علی رو که میبینم بیشتر دل تنگ میشم. با خودم میگم ریحانه اولین بار کی همچین حسی رو تجربه کرد؟ اولین نفر کی بود؟ ما سالهای زیادی دوست بودیم، دقیقا از نوجوونی و شروع دوران بلوغ. از اون موقع اولین باری که یه علاقه شدید رو حس کرد کی بود؟ تا الان چندبار این حس رو تجربه کرده؟ چندبار از آدم‌ها و علایقش گذشته و به خودش و قلبش فرصت دوباره داده؟ بعد از خودم می‌پرسم؛ چرا من هیچوقت از تو نگذشتم؟ چرا ما هیچوقت از هم نگذشتیم؟ ما. ما نمیتونه خیلی درست باشه. تو هم گذشتی. تو هم به خودت و احساست فرصت دوباره دادی. شاید اصلا خود من برات یه فرصت دوباره‌ بودم. فرصت دوباره‌ای که بعد از روژین به خودت دادی. شایدم فرصت دوباره‌ای بودم که بعد از نگین؟ نازنین؟ کی بود اون دختره که یبار عکسشو گذاشتی پروفایلت؟ همونکه میگفتی دختر خالته. شاید من فرصت دوباره بعد از دختر خالت بودم. گرچه همون روزا گفتی اون عکسو گذاشته بودی تا منو حساس کنی. حتی یادمه یبار بهم پیام دادی و با اسم همون نگین یا نازنین خطابم کردی. مثلا اشتباهی بوده:) شایدم واقعا اشتباهی بوده. شاید واقعا میخواستی به یه دختر دیگه پیام بدی و به من پیام دادی. نمیدونم.

نمیدونم من فرصت دوبارت بودم یا دیگران، تو به جز من، روژین، شقایق، مریم و حتما چندین و چند نفر دیگه رو تجربه کردی. شاید بین هرکدوم از اینها به طریقی برمیگشتی پیش خودم اما من هیچوقت نتونستم. نمیدونم واقعا باز کردن در قلبم به روی کسی غیر از تو دست خودم بود و انجامش ندادم یا هرگز نتونستم؟ خیلی وقت‌ها میخواستم اینکارو کنم ولی نشد. نشد؟ یا ناخودآگاهم نمیذاشت؟ من هیچوقت از تو نگذشتم. همیشه تو بودی و تو. اگه یه روزایی تو نبودی؛ هیچ کس دیگری هم نبود. قلبم همیشه یا جای تو بود، یا یه زمین خالی. گاهی هم یه زمین خالی با یه گودال عمیق وسطش. انگار که زمین قلبم نشست کرده باشه و همه چیزو بلعیده باشه داخل خودش. یه روزایی اونجا فقط جای خالی تو نبود. میدونی؟ جای خالی تو گاهی همه چیز و همه کس رو توی خودش میبلعید. به قول قنبری، انگار یه دراز گودال ماریانا تو وجودم باشه.

من امروز با تمام وجودم خواستم که اون حس رو باز تجربه کنم. اون حسی که توی ریحانه بود. اون حسی که علی داشت نشون میداد. مطمئنم نه فقط امروز بلکه خیلی وقت‌های دیگه هم همین حس رو داشتم. حس نیاز به احساس کردن. یه احساس خوب و عمیق. یه احساس امنیت و دوست داشته شدن. وقتی برمیگردم به عقب میبینم به جز تو واقعا از کسی این حس رو نگرفتم. میم! فقط تو بودی که منو یه فرشته میدیدی. واقعا میدیدی! یه تظاهر نبود یا حتی یه دروغ که برای نزدیک شدن بیشتر بهم گفته باشی. تو واقعا همیشه جوری باهام رفتار کردی که انگار یه فرشته‌م. واسه همین وقتی به زبون آوردیش احساس نکردم دروغه. انگار فقط بیان یه حقیقت عیان بود. هیچکس هرگز اون حس دوست داشتنی بودنی که تو به من دادی رو بهم نداد. هیچکس اون قسمت عمیق از قلبم رو لمس نکرده بود. حتی خودم! من قبل از تو از وجود اون دراز گودال ماریانا بیخبر بودم. نمیدونستم تو قفسه سینه‌م؛ پشت استخون دنده‌هام، اون یه تیکه عضله تپنده برخلاف ظاهرش این چنین بزرگ عمیق و بزرگه.

در هر صورت من تو رو از دست دادم. تنها کسی که اون حس شدید رو بهم داد و مثل یه فرشته نگاهم می‌کرد. من از دستش دادم و این رو تقصیر هیچکس نمیدونم جز خودم.